The last patriarch (शेवटचा पितृसत्ताक)

When Indian pop culture is flooded with movies like Animal and Kabir Singh, this title is risky. Cancel culture is prevalent. The good news is that I am not that famous. The bad news is, I will very likely be mis-quoted but grandpa told me “किती जरी केलं तरी काही लोकांना भाजी खारटच लागणार.” (I will eventually translate this.)

Before we expand on patriarchy. Let us talk about matriarchy. Elephants are matriarchal. The matriarch leads the herd, guiding them to food and water and managing threats. She controls the social network, balancing group needs. The family unit consists of her daughters, sisters, and their babies, with the matriarch providing essential stability.

Apes were thought to be opposite. We have learned that this is not true. Researchers like Rebecca Lewis suggest that the perception of universal male dominance might stem from:

• Early research bias
• Chance in initial primate species studied
• Researchers’ own perspectives

Interestingly, when our human ancestors split from other apes, chimps and bonobos (matriarchs) were not yet separate species, meaning we share equal kinship with both. This genetic proximity further challenges simplistic assumptions about inherent male dominance in primate societies.

Let’s travel to 1930, undivided India. My paternal grandfather was coming of age. India was still under the British rule. He had seven siblings that made to adulthood. He was the eldest male who was by and large responsible for all his siblings, getting the sisters wed and the only brother educated. He dropped out of school in 4th grade but continued to quiz any person he met with the weirdest math puzzles one may find.

He and his sibling inherited some land after the British left. They chose to discard the title “Patil” which was common among Maharashtrian landlords and were later adopted as surnames. Other common ones include:

1. Dhar (North India)
2. Roy/Rai (Bengal)
3. Thakur/Tagore (North India)
4. Malik (North India, Urdu-speaking regions)
5. Rao (South India)
6. Chaudhary/Chowdhury (North India)
7. Reddy (South India)
8. Desai (Gujarat)

No land is worth much without water and to date the village he, his siblings, my father and my uncles were born in have no water. In fact, just two weeks ago, most of us got scolded for diving into the neighbor’s well as we turned off the motor and took turns plunging in.

My grandfather was a farmer and a trader. He grew marigolds (which originate in Mexico and share cultural significance there too), Jowar (sorghum) and Bajra (pearl millet). He married my grandmother around the time India was declared a Republic and they had four children. My father being their first.

For most of his life, the village had no electricity, no potable water and no sanitization. He worked long hours in scorching heat. Taught his brother and my father on loans with 18 to 24% interest and lived a life of hardship that when described in newspaper stories, typically ends with the farmer ending his own life. And as far as my memory serves, I have never seen him complain. Often makes me wonder if I was adopted into the kin.

Like every family, his family had a few characters. Very, very selfish characters. I would go with him and watch him carry water that would then be heated on firewood and I would feel super guilty after taking a bath. (That is typically how you learn how to swim, if you spend too many summers in a village.) On these walks, I would occasionally ask him about his dealings and he would let me ramble, pretend he had not heard me, let me change several topics and when I would least expect it, drop something like. “त्यांच्या डोक्यात पाणी असल्यासारखं ते वागतांत म्हणून आपण तसं वागायचं का?” All this while carrying about 40 litres of hard water!

There are two banyan trees in our village. One by the townsquare and other by our house. The house used to be a mud+cow-dung house with dry foliage as the roof well into my teens. It may seem disgusting to some but there are some real pros to such design making it suitable for rural India. This is what perplexity spit out as construction benefits:

• Provides a waterproof layer when applied to walls and floors.
• Acts as a thermal insulator, helping to regulate indoor temperatures.
• Contains natural fibers and minerals that enhance structural integrity.

I spent half my summers here. Just playing with the goat (before it was sacrificed), waiting for the hens to lay eggs, on the makeshift swing or hammock, eating sitaphal (custard-apple) (then local, now global delicacy), or learning how to swim. Most people tell me I still dive wrong and do not get in a fetus position before the plunge and get slapped all over by the time I am done.

Over the years, my father, compelled by my grandfather and the civil engineer in him build 3 rooms. These were the biggest structure in the village when these were built. 3 for each of the 3 sons as my grandfather perhaps wanted and never quite explicitly mentioned.

I wasn’t the only one who travelled. My grandfather visited us too. Infact, my oldest memory of him is when I was 5 or 6. He came in his all white attire, a dhoti, a shirt-like top with a lot of hidden pockets and when I opened the door and saw him I asked, “किती दिवसांसाठी आलात?”, he responded “का रे, बाळ?” My mom had to step in and explain that loves having people and is just curious. This is true even today both about having people and asking inappropriate questions. Also, the need to have adult supervision and a translator around to avoid social discomfort.

He had a peculiar way of greeting his grandkids. He would sit, drink water, take our right arm and gently bite it. If he had a towel (pancha) on his shoulder, occasionally he would wipe the saliva off. Naturally, some people found it disgusting. I always found it amusing. This tradition of his is not very prevalent in the region. Or so I thought. Does not seem to be cultural. Or so I thought. He just seemed to have invented it. As we grew older he did it less and less.

He rarely asked anything from his siblings, his kids, his spouse, his kids-in-laws or grandkids. When I travelled after my first job, I got him a pen that looked as white as his attire. He either lost it or gave it away so I got him a stick that had LED lights for him to get about in the dark. (The village does not have reliable source of power or connectivity to this day.) That thing he showed off for as long as he could walk.

A few years back a couple of white friends travelled on the occasion of my wedding and I ended up being a translator-and-witness to one the most popular things I have ever shared on the internet.

For 95 years of his life, the village barely evolved. The population stayed constant at about a thousand people. When he passed away last Monday he was the oldest living man alive there. By far, he was the most satisfied person you could have ever met. Every time I visited him, where the world pushes you to run longer and harder, he urged me to slow down, “कश्यासाठी पळतोस? जगायला किती लागतं? चतकोर भाकरी?”

I have fortunately witnessed four and a half generations very young and having seen how most families transfer wisdom, wealth, power, ideas and legacy, I have nothing but deep respect and gratitude that I happen to be the eldest grandchild of this man. This gave me the most time with him relative to all his grandkids and a golden standard that explained his success despite having spent most of his life in one of the poorest villages of India.

A few weeks ago, I travelled back home. He was bed-ridden, skinny and his voice had left him and his eyes wouldn’t open. Unable to communicate, I fed him some chocolate. It was a Hersheys that had melted in the travel getting to him. He drank some water and after the meal I held my hand in front of his mouth. He bit it firmly and gently and many many times to make up for my absence, as if acknowledging my presence. That was the last time we met. He passed away within a week.

Village elders told me that when someone passes away as peacefully as he did, they probably know the time has come and they just wait for the good byes. My father, the eldest son, did the last rites in the presence of an entire village. Shaved his head and hid a tear. I snuck away a bone from the ashes of the pyre. Grandpa has now travelled internationally! To lighten the mood, I told all my cousins and uncles that I can’t swim so please be around to get me. Reluctantly, they followed, hiding from the judgement of the villagers, we all celebrated that afternoon. Not all lives are mourned, we celebrated a life well-lived!

On the biting, per perplexity, in Western India, it is common for grandparents to affectionately bite their grandchildren as a playful expression of love. This behavior can be understood through the concept of “cute aggression,” where individuals feel an urge to nibble or squeeze something they find extremely adorable. This reaction is a neurochemical response that helps regulate overwhelming positive emotions, allowing caregivers to maintain their composure while expressing affection. Such affectionate gestures are part of the close familial bonds typical in Indian culture, where grandparents often play significant roles in their grandchildren’s lives.

Back to the elephants, the matriarch leads the herd, guiding them to food and water and managing threats. She controls the social network, balancing group needs by providing essential stability. My grandfather was all of that and a lot more. But since he was a male, he was the patriarch. Some might say the last one of his kind. That was the last patriarch.

As for all the translations, you may find them here.

Marathi translation below

जेव्हा भारतीय पॉप संस्कृतीत “अ‍ॅनिमल” आणि “कबीर सिंग” सारखी चित्रपटांची धारा वाहत आहे, तेव्हा हा शीर्षक धाडसी आहे. कॅन्सल कल्चर प्रचलित आहे. चांगली बातमी म्हणजे मी इतका प्रसिद्ध नाही. वाईट बातमी म्हणजे, मी बहुधा चुकीच्या पद्धतीने उद्धृत होईन, पण आजीबापांनी मला सांगितले “किती जरी केलं तरी काही लोकांना भाजी खारटच लागणार.” (हे नंतर मी अनुवादित करीन.)

पितृसत्तात्मकतेवर चर्चा करण्यापूर्वी, मातृसत्ताक समाजाबद्दल बोलूया. हत्तींमध्ये मातृसत्ताक व्यवस्था आहे. मात्रीक तिच्या गटाचे नेतृत्व करते, त्यांना अन्न आणि पाणी मिळवून देते आणि धोके व्यवस्थापित करते. ती सामाजिक नेटवर्क नियंत्रित करते आणि गटाच्या गरजा संतुलित करते. कुटुंब तिच्या मुली, बहिणी आणि त्यांचे बाळ असते, ज्यात मात्रीक महत्त्वाची स्थिरता प्रदान करते.

वानरांबद्दल विचार केला जात होता की ते विपरीत असतात. पण आता आपल्याला कळले आहे की हे खरे नाही. संशोधक रेबेक्का लुईस यांचा असा विश्वास आहे की पुरुषप्रधानतेचा सार्वत्रिक आढावा असण्याचे कारण असू शकते:

• प्रारंभिक संशोधनातील पक्षपातीपणा
• प्रारंभिक प्राइमेट प्रजातींमध्ये झालेला बदल
• संशोधकांच्या स्वतःच्या दृष्टीकोनाचा प्रभाव

आश्चर्याची बाब म्हणजे, जेव्हा आपले मानव पूर्वज इतर वानरांपासून वेगळे झाले, तेव्हा चिंपांझी आणि बोनोबो (मात्रीक) अजून वेगळ्या प्रजाती बनले नव्हते, म्हणजेच आपल्याला दोन्हीशी समान नातं आहे. हे अनुवंशिक जवळीक प्राइमेट समाजांमध्ये नैतिक पुरुषप्रधानतेच्या सुलभ गृहीतकाशी अधिक आव्हान करतं.

आता आपण 1930 मध्ये, अखंड भारतात जाऊ. माझे पिताजी वयात येत होते. भारत ब्रिटिश साम्राज्याखाली होता. त्यांना सात भाऊ-बहिणी होत्या ज्या प्रौढ होऊन वाढल्या. ते कुटुंबातील मोठे मुलगे होते आणि त्यांच्या सर्व भावंडांची जबाबदारी उचलत होते, बहिणींच्या विवाहांची आणि एकुलते एक भावाचे शिक्षण देखील त्यांनी केले. ते चौथी इयत्तेपर्यंत शाळेत गेले होते पण त्यानंतर त्याने शाळा सोडली आणि भेटलेल्या प्रत्येकाला वेगळ्या गणिती कोडी विचारत होते.

ब्रिटिशांनंतर त्याला आणि त्याच्या भावंडांना थोडे फार जमीन मिळाली. त्यांनी “पाटील” हा शब्द नाकारला, जो महाराष्ट्रातील जमिनदारांचा सामान्य उपनाम होता, जो नंतर सरनेम म्हणून स्वीकारला गेला. इतर सामान्य सरनेम्समध्ये:

• धार (उत्तर भारत)
• रॉय/राय (बंगाल)
• ठाकूर/टागोर (उत्तर भारत)
• मलिक (उत्तर भारत, उर्दू बोलणारे प्रदेश)
• राव (दक्षिण भारत)
• चौधरी/चौधुरी (उत्तर भारत)
• रेड्डी (दक्षिण भारत)
• देसाई (गुजरात)

पाणी शिवाय जमीन फार किंमतीची नसते आणि त्याच्या गावी, जिथे तो, त्याचे भावंड, माझे वडील आणि काकांचे जन्म झाले, अजूनही पाणी नाही. खरेतर, दोन आठवडे पूर्वी, बहुतेक आम्हाला शेजाऱ्याच्या विहिरीत उडी मारण्याबद्दल फटकारले गेले, कारण आम्ही मोटर बंद करून एक-एक करून पाण्यात उडी मारत होतो.

माझे आजोबा शेतकरी आणि व्यापारी होते. ते झेंडू फुलं (जे मेक्सिकोमधून आले आहेत आणि तिथेही सांस्कृतिक महत्त्व आहे), ज्वारी आणि बाजरी लागवड करत होते. भारताला गणराज्य घोषित झाल्यावर त्यांनी माझ्या आजीशी विवाह केला आणि त्यांना चार मुलं झाली, त्यात माझे वडील पहिले.

त्यांच्या बहुतेक जीवनभर, गावात वीज, पिण्याचं पाणी आणि स्वच्छता नव्हती. ते प्रचंड उन्हात कष्ट करत होते. त्यांनी त्याचा भाऊ आणि माझ्या वडिलांना 18 ते 24% व्याजावर कर्ज दिले आणि एक कठीण जीवन व्यतीत केले. ज्यांचे वर्णन न्यूजपेपरमध्ये केल्यास, त्यात शेतकऱ्याच्या आत्महत्या कडे उचललं जातं. आणि जितके मी आठवते, मी त्यांना कधीही तक्रार करताना पाहिलं नाही. हे मला अनेकदा आश्चर्यचकित करतं, जणू मी कुटुंबात दत्तक घेतले असेल.

प्रत्येक कुटुंबाच्या प्रमाणे, त्याच्या कुटुंबात काही असे लोक होते, ज्या फारच स्वार्थी होते. मी त्यांच्यासोबत पाणी भरायला जात असे आणि ते पाणी नंतर काठ्या वर उकडायचं, आणि मी स्नान करताना खूप अपराधी वाटायचं. (हे प्रामुख्याने तुम्ही शाळेतील पोहणं शिकता, जर तुम्ही जास्त उन्हाळे गावी घालवले असतील.) अशा फिरण्यांमध्ये, मी त्यांच्याशी कधी कधी त्यांच्या व्यापारांबद्दल प्रश्न विचारत असे आणि ते मला बोलू देत, कधी त्यांना ऐकलेलं नसल्यासारखं करत, मी विविध विषय बदलत असताना ते शांत राहून, त्यानंतर अचानक काहीतरी असं म्हणायचे, “त्यांच्या डोक्यात पाणी असल्यासारखं ते वागतांत म्हणून आपण तसं वागायचं का?” हे सर्व करताना ते 40 लिटर कडक पाणी वाहत होते!

आमच्या गावात दोन वडाचे झाडे आहेत. एक नगर चौकात आणि दुसरे आमच्या घराजवळ. आमचे घर आधी माती आणि गोवऱ्यांची छप्पर असलेलं घर होतं, जे मी किशोरवयीन होईपर्यंत तसंच होतं. कदाचित काही लोकांना ते घाणेरं वाटू शकतं, पण अशा डिझाइनचे काही फायदे आहेत, जे ग्रामीण भारतात उपयुक्त ठरतात. हे संशोधनाच्या दृष्टिकोनातून विचारलेले काही फायदे:

• भिंतींवर आणि मजल्यांवर लावल्यास ते पाणीरोधक परत होतात.
• एक तापमान नियंत्रण करणारे इन्सुलेटर म्हणून कार्य करतात.
• नैतिक फायबर्स आणि खनिज असतात, जे रचनात्मक अखंडता वाढवतात.

मी त्या गावात गडगडत, बकरीसोबत खेळून, अंडे घालण्याची वाट पाहत, सिता फळ खाऊन किंवा पोहणं शिकत मी अर्धे उन्हाळे घालवले. बर्‍याच लोकांचा असा विचार आहे की मी अजूनही चुकीच्या प्रकारे उडी मारतो, गर्भस्थ स्थिती न घेता आणि उडी घेताना मला हाताच्या घड्याळी जास्त मार बसतात.

वर्षानुवर्षे, माझ्या वडिलांनी, माझ्या आजोबांच्या प्रोत्साहनाने आणि त्यामधील सिव्हिल इंजिनियरच्या प्रवृत्तीने, 3 खोल्या बांधल्या. हे त्या गावातील सर्वात मोठे बांधकाम होते. तीन खोल्या प्रत्येकासाठी, तीन मुलांसाठी, कदाचित आजोबांनी इच्छित होतं, पण कधीही स्पष्टपणे सांगितलं नाही.

मी एकटा प्रवास करत नव्हतो. माझे आजोबा देखील आम्हाला भेटायला आले होते. खरे सांगायचं तर, त्यांचा माझ्यासोबतचा पहिला आठवण आहे, जेव्हा मी पाच किंवा सहा वर्षांचा होतो. ते पूर्ण पांढऱ्या पोशाखात आले, धोती, शर्ट-जसे वरचे कपडे आणि अनेक लपवलेल्या खिशांसह, आणि मी दरवाजा उघडला तेव्हा मी विचारले, “किती दिवसांसाठी आलात?”, त्यावर त्यांनी उत्तर दिलं, “का रे, बाळ?” माझ्या आईला हस्तक्षेप करावा लागला आणि त्याने त्याला सांगितलं की तो लोकांना आवडतो आणि जरा उत्सुक आहे. हे आजही खरं आहे, लोकांना आवडणं आणि अनावश्यक प्रश्न विचारणं. तसेच, त्याच्या आसपास योग्य वयाची व्यक्ती असणे आवश्यक आहे.

त्याला त्याच्या नातवंडांना गोडीत दिल्याची एक विचित्र पद्धत होती. तो बसून पाणी पिऊन, आमच्या उजव्या हातात हलक्या पद्धतीने दात ठेवायचा. जर त्याच्या खांद्यावर कधी ताॅवेल (पंचा) असायचा, तर तो कधी कधी थुंकी पुसण्यासाठी तो तो ताॅवेल वापरायचा. नैसर्गिकपणे, काही लोकांना हे अजिबात आवडायचं नाही. पण मला ते नेहमी मजेशीर वाटायचं. त्याची ही परंपरा त्या प्रदेशात फार सामान्य नाही. किंवा असं मी समजून होतो. असं वाटत नाही की ते सांस्कृतिक असावं. किंवा असं मी समजून होतो. तो जणू त्यानेच ह्याचं अविष्कार केला होता. जसजसा आम्ही मोठे होतो, तसतसे त्याने हे कमी आणि कमी केलं.

त्याने कधीही आपल्या भावंडांपासून, मुलांपासून, पत्नीपासून, जावयांपासून किंवा नातवंडांपासून काही मागितले नाही. जेव्हा मी माझ्या पहिल्या नोकरीनंतर प्रवास केला, तेव्हा मी त्याला एक पेन घेतलं, जे त्याच्या पोशाखासारखं पांढरं दिसत होतं. तो ते गमावला किंवा देऊन टाकलं, त्यामुळे मी त्याला एक लांब काठी घेतली ज्यात एलईडी लाईट्स होत्या, ज्यामुळे तो अंधारात सहज फिरू शकला. (गावात आजही वीज किंवा संपर्कासाठी विश्वसनीय स्त्रोत नाही.) तो तो साधन त्याने जितका काळ चालता येईपर्यंत दाखवून दाखवला.

काही वर्षांपूर्वी, माझ्या लग्नाच्या निमित्ताने दोन श्वेत मित्र आमच्याकडे आले होते आणि मी त्यांना अनुवादक आणि साक्षीदार म्हणून त्यामधून एक अतिशय लोकप्रिय गोष्ट इंटरनेटवर शेअर केली, जी मी कधीही शेअर केली होती.

त्याच्या 95 वर्षांच्या आयुष्यात, त्या गावाने तसं काहीच बदल केलं नाही. लोकसंख्या साधारणत: हजाराच्या आसपास स्थिर राहिली. जेव्हा तो गेल्या सोमवारला निधन पावला, तो तेथे जिवंत असलेला सर्वात वृद्ध व्यक्ती होता. खरे सांगायचं तर, तो सर्वात समाधानी माणूस होता, ज्याला तुम्ही कधीही भेटू शकता. प्रत्येक वेळी जेव्हा मी त्याला भेटायला गेलो, जिथे जग तुम्हाला जास्त वेळ आणि अधिक धावण्यासाठी प्रोत्साहित करतं, त्याने मला हळुवारपणे धीमा होण्याचा सल्ला दिला, “कश्यासाठी पळतोस? जगायला किती लागतं? चतकोर भाकरी?”

दुरदर्शनाने मी चार आणि अर्ध्या पिढ्यांची साक्षीदार केली आहे, आणि जेव्हा मी पाहिलं की बहुतेक कुटुंबे कसा ज्ञान, संपत्ती, सत्ता, कल्पना आणि वारसा हस्तांतरित करतात, तेव्हा मला अजिबात काही किमती न देता, मी या माणसाच्या पहिल्या नातवंडापैकी एक आहे, याबद्दल मी खूप आदर आणि कृतज्ञता व्यक्त करतो. यामुळे मला त्याच्याशी इतर नातवंडांपेक्षा अधिक वेळ घालवता आला आणि त्याच्या यशाचा एक सुवर्ण मानक समजून दिला, जो भारतातील एका अत्यंत गरीब गावात आपले जीवन बहुतेक काढले तरीही त्याने मिळवला.

काही आठवडे पूर्वी, मी घरी परत गेलो. तो पलंगावर पडलेला, रडलेला आणि त्याचा आवाज गेलेला होता आणि त्याची डोळे उघडत नव्हती. संवाद साधता येत नव्हता, त्यामुळे मी त्याला काही चॉकलेट दिलं. ते हर्शीज होतं, जे प्रवासात वितळून त्याच्याकडे पोहोचलं होतं. त्याने काही पाणी प्यायला आणि जेवणानंतर मी माझं हात त्याच्या तोंडाजवळ ठेवलं. त्याने ते घट्ट आणि हळुवारपणे, अनेक वेळा माझ्या अनुपस्थितीची भरपाई म्हणून, जणू माझं अस्तित्व स्वीकारत, चोख घेतलं. ती आपली शेवटची भेट होती. तो एक आठवड्यात निधन पावला.

गावातल्या वृद्धांनी मला सांगितलं की, जेव्हा कोणी इतक्या शांतपणे निधन पावतो, तर ते कदाचित जाणतात की त्याचं वेळ येऊन पोहोचलं आहे आणि ते फक्त निरोप घेण्यासाठी थांबतात. माझे वडील, कुटुंबातील मोठे मुल, सर्व गावाच्या उपस्थितीत त्याच्या तिरडीचे संस्कार केले. त्याने आपलं डोकं मोठं केलं आणि अश्रू दडपले. मी तिरडीच्या राखेतून एक अस्थी चोरून घेतलं. आता आजोबा आंतरराष्ट्रीय प्रवास करत आहेत! मूड हलका करण्यासाठी, मी माझ्या सर्व चुलतभावांना आणि काकांना सांगितलं की मी पोहू शकत नाही, त्यामुळे कृपया माझ्या आसपास रहा. ते अनिच्छेने, गावकऱ्यांच्या न्यायाचा लाज लपवत, ते सर्व एकत्रितपणे त्या दुपारी आनंदाने साजरं केलं. सर्व आयुष्य शोकलेलं नसतं, आम्ही एक चांगलं आयुष्य साजरं केलं!

थोडक्यात, पश्चिम भारतात, आजी-आजींना त्यांच्या नातवंडांना प्रेमाने चोच लावणं एक खेळाच्या प्रेमभावनेचा एक सामान्य प्रकार आहे. ह्या वर्तनाचे “क्यूट अ‍ॅग्रेसन” ह्या संकल्पनेतून समजून घेता येऊ शकते, जिथे व्यक्तींना अत्यंत आकर्षक दिसणाऱ्या गोष्टीला चावण्याची किंवा घट्ट पकडण्याची इच्छा असते. ह्या प्रतिक्रियेने आपल्याला अत्यधिक सकारात्मक भावना नियंत्रित करण्यास मदत केली आहे, ज्यामुळे केअरगिव्हर्संना त्यांच्या संयमाने प्रेम व्यक्त करताना शांत राहण्यास मदत होते. अशा प्रेमभावपूर्ण इशार्या भारतीय संस्कृतीतील कुटुंबातील जवळच्या नात्यांचा भाग असतात, जिथे आजी-आजोबा आपल्या नातवंडांच्या जीवनात महत्त्वाची भूमिका बजावतात.

हत्तींवर परत, मात्रीक गटाचे नेतृत्व करते, त्यांना अन्न आणि पाणी मिळवून देण्यास, तसेच धोके व्यवस्थापित करण्यास मदत करते. ती सामाजिक नेटवर्क नियंत्रित करते आणि गटाच्या गरजा संतुलित करते, तसेच आवश्यक स्थिरता प्रदान करते. माझे आजोबा हे सर्व होते आणि त्याहून अधिक. पण तो पुरुष असल्यामुळे, तो पितृसत्ताक होता. काही लोक म्हणू शकतात की तो आपल्या प्रकारातील शेवटचा होता. तोच तो शेवटचा पितृसत्ताक.

त्यांचा शेवटचा interview इथे पाहायला मिळेल.